Χρήστος Ζαβός
Είναι απλά ένας καλός τερματοφύλακας; Μήπως τ’ όνομα του είναι απλά αντικείμενο συζήτησης για το αν είναι μες τους καλύτερους που ήρθαν ποτέ στην Κύπρο; Είναι μονάχα ένας εξαιρετικός επαγγελματίας που κάνει σωστά τη δουλειά του;
Η απάντηση στα πιο πάνω είναι απλή. Το απλό όμως δεν είναι και απαραίτητα εύκολο. Ναι μεν ισχύουν τα πιο πάνω, ισχύουν όμως και άλλα πολλά.
Γι’ αυτό και η στήλη επιθυμεί να τοποθετήσει στο σωστό επίπεδο το φαινόμενο Μπρούνο Βάλε. Ένα πρόσωπο, ένας αθλητής, ένας τερματοφύλακας ο οποίος καθόρισε και εξακολουθεί να καθορίζει την εποχή του.
Μιλάμε κυριολεκτικά για μια εποχή. Γιατί υπάρχουν πιτσιρικάδες Απολλωνίστες που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν την έννοια αν είναι καλός ή όχι ο τερματοφύλακας της ομάδας τους. Δεν είχαν ποτέ τον φόβο ή την ανασφάλεια , την οποία ενδεχομένως ένιωθαν οι υπόλοιποι συνομήλικοι τους, οπαδοί άλλων ομάδων. Για τους μικρούς πιστούς του «θεού» η θέση του τερματοφύλακα περιορίζεται σ’ ένα δισύλλαβο όνομα.
Το θεωρούσαν και το θεωρούν ακόμη, κάτι το δεδομένο. Και είναι κεφαλαιώδης σημασίας η ασφάλεια που παρέχει ο πορτιέρο στην ομάδα του. Είναι όπως ένα παιδί που διαθέτει προβληματικούς γονιούς και φοβάται μήπως και τον εγκαταλείψουν. Τα Απολλωνιστάκια δεν είχαν ποτέ τέτοιο φόβο. Γιατί μεγάλωσαν με τον Μπρούνο Βάλε.
Ο έφηβος ξεκίνησε το σχολείο και τώρα πια επιλέγει σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάει ή ποιο επάγγελμα θ’ ακολουθήσει έχοντας αυτή τη σιγουριά. Για τον οπαδό ο τερματοφύλακας είναι τα πάντα, είναι και το τίποτα. Και ο ταπεινός σε σημείο παρεξήγησης, Μπρούνο είναι αυτό ακριβώς. Τα πάντα και το τίποτα.
Είναι ο άνθρωπος που αποθεώνεται, την ίδια ώρα που χλευάζεται. Ο Βάλε είναι η προσωποποίηση του τερματοφύλακα έτσι όπως τον περιέγραψε ο τεράστιος Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Είναι η «βασανισμένη ψυχή που όπου πατά δεν φυτρώνει χορτάρι».
Υποθετικά μιλώντας, άμα υπήρχε ζυγαριά που μέτραγε την προσφορά ενός παίκτη στο σύλλογο του, ο δείκτης θα είχε ακουμπήσει εκείνη τη κόκκινη γραμμή που σε προειδοποιεί ότι το μηχάνημα ότι πάει να σπάσει. Όντως πολλά τσουβάλια προσφοράς.
Τόση που μπορεί ο καθένας να πει, ότι ο Μπρούνο Βάλε είναι πέραν από ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, το άτομο που καθόρισε ή άνοιξε ένα φωτεινό κεφάλαιο στην ιστορία του Απόλλωνα.
Εκείνο το Μαγιάτικο βράδυ του 2013, δεν ήταν απλά η κατάκτηση ενός ακόμη κυπέλλου, δεν ήταν καν το μεγαλειώδες για τότε, ξόρκισμα της βολίδας του Παύλου Σάββα που κράτησε 26 χρόνια.
Εκείνο το βράδυ πέφτοντας στη σωστή μεριά στο πέναλτι του Βουό, ήταν λες και υποδείκνυε την κατεύθυνση που πρέπει να πορευτεί το κλαμπ. Ήταν ωσάν και γύρναγε μια σελίδα στο χοντρό βιβλίο της ιστορίας, γράφοντας ο ίδιος τον τίτλο του νέου κεφαλαίου.
Από τότε κάποιοι ξέχασαν, κάποιοι δεν ενδιαφέρονται καν, κάποιοι απλά υποκλίνονται στην παρουσία του. Ο ίδιος φαίνεται να μην πολύ νοιάζεται. Ξέρεις έχουν να λένε, ότι όσοι επέλεξαν την θέση του τερματοφύλακα διαθέτουν έτσι και αλλιώς μια προσωπικότητα που φλερτάρει συνεχώς με την μοναξιά. Μια «λόξα» θα έλεγε κανείς πιο λαϊκά.
Και όμως μέσα από τη μοναξιά, τη δική του τρέλα ή λόξα, καταφέρνει να αποτελεί την κύρια πηγή συναισθημάτων. Μέσα από τα γάντια του, το τεράστιο κορμί του, διαπερνούν ως δια μαγείας όλων των ειδών τα συναισθήματα. Από τη χαρά μέχρι την λύπη, από την αποθέωση έως την απαξίωση, από τον φόβο μέχρι τη σιγουριά, από το σεβασμό μέχρι την ασέβεια, τη ψυχραιμία και τον θυμό.
Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό ενδεχομένως να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα που έχει καταφέρει ο 35άρης πια Ίβηρας. Δεν είναι η απόκρουση στον τελικό του 2013, δεν είναι οι τίτλοι, δεν είναι ότι τ’ όνομα του παίζει στην κουβέντα για το ποιος είναι ο καλύτερος πορτιέρο που ήρθε στην Κύπρο από την αλλοδαπή, είναι ότι ο Βάλε είναι η αιτία να εξωτερικεύει κανείς τον συναισθηματικό του κόσμο. Ότι δηλαδή προκαλεί ο κάθε μεγάλος αθλητής. Από τον σπρίντερ, μέχρι τον μαραθωνοδρόμο, τον μποξέρ, τον ποδηλάτη έως τον μοναχικό τερματοφύλακα.
Όσο σπουδαία και σημαντικά φαίνονται όλα αυτά, δεν αρκούν για να περιγράψει κανείς το φαινόμενο Βάλε. Υπάρχουν και άλλα.
Όπως για παράδειγμα, ότι έχει καταφέρει να ταυτιστεί με τον κλαμπ που αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια. Έχει ο ίδιος κατορθώσει να τοποθετήσει τη φυσιογνωμία του, στο Πάνθεο των προσωπικοτήτων που βρίσκονται υπό την φιγούρα του «θεού».
Θα ήταν σίγουρα ανεπαρκής ο ιστορικός του μέλλοντος που θα αγνοούσε να τοποθετήσει τ’ όνομα του δίπλα απ’ αυτών του Κρυστάλλη, Βέβη, Γιαγκουδάκη, Σπόλιαριτς και κάποιων άλλων αθλητών που κατάφεραν με την παρουσία τους να σταθούν επάξια δίπλα ή κάτω από τον Απόλλωνα.
Και κάτι τελευταίο. Το βασικό ερέθισμα για να γράψουμε τούτο το κείμενο έχει να κάνει με κάτι προσωπικό. Σε μια χώρα που η αγνωμοσύνη, ο φανατισμός, η αμορφωσιά και η ζήλεια έχουν κατακυριεύσει τον πολίτη… ο Βάλε κατάφερε να υπερβεί την κακία που ενδεχομένως κουβαλά ο καθένας μας.
Γιατί άμα παρακολουθείς ματς του Απόλλωνα είτε με τον Ερμή, είτε με την Μαρσέιγ, τον Εθνικό ή τη Λάτσιο, ο «νούμερο 83» του Απόλλωνα αναγκάζει και τους ποδοσφαιρικούς του εχθρούς να υποκλιθούν.
Αφήνοντας πίσω κάθε ομαδικό μίσος, κάθε ποδοσφαιρική ζήλεια, ο Βάλε αναγνωρίζεται από τους αντιπάλους του, ακόμη και όταν τους έχει πληγώσει κατά το παρελθόν, τους κόβει τη χαρά στο ματς που παρακολουθούν εκείνη την ώρα και γνωρίζουν ότι μπορεί να τους χαλάσει τα όνειρα και στο εγγύς μέλλον.
Η δε χαρακτηριστική του στάση όταν βρίσκεται στο τετ α τετ με τον επιτιθέμενο, όταν ανοίγει τις παλάμες δίνοντας μια στροφή στο σώμα του, θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για έναν γλύπτη. Είναι η "στάση Βάλε" που θα θυμόμαστε για πάντα όσοι τον παρακολουθήσαμε ν’ αγωνίζεται στο νησί μας.
Ο Βάλε είναι όλα αυτά και άλλα πολλά που ενδεχομένως αφήσαμε πίσω. Όπως οι επιδόσεις του, έτσι όπως τ’ αναφέρουν τα κομπιούτερ και οι αριθμοί. Διάβασε
Είμαι όμως σίγουρος ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του, είναι ότι κατάφερε για τους περισσότερους από μας να νιώσουμε ένα συναίσθημα, μια ανθρώπινη αρετή που μάλλον πολλοί ξεχνάμε.
Στα πιο διεθνή το λεν respect, στην πατρίδα του respeito, στα δικά μας τα λημέρια… ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
