Γιώργος Παττίχης
Μέχρι τον σημερινό αγώνα Ισπανία – Ρωσία, ήμουν υπέρμαχος και φανατικός υποστηριχτής του ποδοσφαίρου κατοχής. Λάτρεψα το tiki-taka που αποθέωσε η Μπαρτσελώνα του Γκουαρδιόλα για μια πενταετία και η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία (2010) και προσπάθησαν να το εφαρμόσουν όλες οι μεγάλες ομάδες.
Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού της κατοχής της μπάλας, του έλεγχου του ρυθμού και της απόλυτης κυριαρχίας ήταν για εμένα η αποθέωση του ποδοσφαίρου. Όσο μεγαλύτερη η ποιότητα των παικτών σε μια ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής τόσο πιο εντυπωσιακό ήταν το θέαμα που συνδυαζόταν με το καλό αποτέλεσμα.
Όταν λοιπόν πολλοί σπουδαίοι παίκτες σε μια ομάδα δούλευαν για χρόνια το συγκεκριμένο πλάνο αποκτώντας «χημεία» και εφαρμόζοντας αυτοματισμούς και κάποιες «μαγικές» κομπίνες, δεν υπήρχε περίπτωση να μην φτάσουν στο επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα και την επιτυχία. Η κατοχή της μπάλας σε ψηλά ποσοστά όταν συνδυαζόταν με το γρήγορο, δημιουργικό παιχνίδι, έφερνε πολύ καλή παραγωγή καλών φάσεων, ευκαιριών και γκολ.
Με αυτά που είδαμε σε αυτό το Μουντιάλ και ειδικά αυτό που έγινε στην αναμέτρηση Ισπανία – Ρωσίας, έχω αντιληφθεί ότι το ποδόσφαιρο κατοχής έχασε πλέον την αποτελεσματικότητα του (και την γοητεία του) αφού βρέθηκε το… αντίδοτο. Ποιο είναι αυτό; Το παιχνίδι υπομονής, αλληλοκάλυψης, της απόλυτης συγκέντρωσης που προϋποθέτει και πολλά τρεξίματα, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκρηκτικότητα, πολύ γρήγορες αντιδράσεις (αμυντικά και επιθετικά), φαρμακερές αντεπιθέσεις και πολύ δουλειά και ικανότητα στα στημένα.
Δεν θυμάμαι ξανά «κατόρθωμα» παρόμοιο με αυτό της Ρωσίας. Η οικοδέσποινα του Μουντιάλ με μόνο 21% κατοχή, απέκλεισε την Ισπανία στα πέναλτι και μας έστειλε το μήνυμα ότι δεν αρκεί (πλέον) η κατοχή και η κυριαρχία στο παιχνίδι για το αποτέλεσμα. Βέβαια οι Ρώσοι έτρεξαν 9 χιλιόμετρα παραπάνω από τους Ισπανούς (146 έναντι 137), αλλά αυτό δεν αλλάζει τον πιο πάνω προβληματισμό.
Η Ισπανία είχε 79% κατοχή της μπάλας, και στα 120 λεπτά οι Ισπανοί έδωσαν 1141 πάσες, εκ των οποίων οι 1027 σωστές με το ποσοστό επιτυχίας να φτάνει στο 90%. Ήταν όμως μια εντελώς ανούσια υπεροχή. Δεν τα κατάφερε να γίνει επικίνδυνη για την Ρωσική συμπαγή άμυνα, δεν κατάφερε να βγάλει κάθετες πάσες τρυπώντας την αντίπαλη άμυνα.
Οι Ισπανοί κρατούσαν τη μπάλα και το μόνο που κατάφερναν ήταν να… ροκανίζουν τον χρόνο. Βραχυκυκλώθηκαν από τις συμπαγείς γραμμές των Ρώσων και έδειχναν να μην είχαν την φαντασία και έμπνευση για να έβρισκαν τις λύσεις. Άλλαζαν πολλές κοντινές πάσες χωρίς να μπορούν να τελειώνουν θετικά τις προσπάθειες τους.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι καμία από τις τρεις πρώτες ομάδες που προκρίθηκαν στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν είχε πάνω από 40% ποσοστό κατοχής στον αγώνα για την φάση των «16»!
Η Ουρουγουάη είχε μόλις 33% κατοχής της μπάλας, όμως προκρίθηκε γιατί κατάφερε να μην αφήσει την Πορτογαλία να γίνει δημιουργική. Όσο για την Γαλλία έβαλε τεσσάρα στην Αργενινή κι ας είχε μόνο 40% κατοχή μπάλας. Φαινόταν όμως καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο.
