Γιώργος Λογίδης
Καταρχήν, απαραίτητες δύο διευκρινίσεις. Πρώτο, ο στόχος της πρώτης θέσης στον όμιλο και κατ’ επέκταση της πρόκρισης στα τελικά του Euro 2020, εύκολος δεν ήταν και παρά το γεγονός πως δεν είχαμε αντίπαλους – μεγαθήρια του ποδοσφαίρου. Και δεύτερο, η αξιολόγηση της πορείας της εθνικής μας σε αυτή τη διοργάνωση και το αρνητικό πρόσημο που αυτή παίρνει, δεν αλλάζει ακόμη και αν αποφευχθεί τελικά ο υποβιβασμός στην τέταρτη κατηγορία δυναμικότητας.
Τι μένει λοιπόν, για την Κύπρο και το ποδόσφαιρο της, από το πρωτάθλημα των εθνών; Στην ουσία μία από τα ίδια. Στο μέτρο του δικού μας ποδοσφαιρικού εκτοπίσματος, η διοργάνωση αυτή έδινε μια ευκαιρία, δημιουργούσε καλύτερες προϋποθέσεις και περισσότερες πιθανότητες, ως προς το μεγάλο και ανεκπλήρωτο για πολλά χρόνια τώρα στόχο, της συμμετοχής μας σε μια τελική διοργάνωση και ειδικότερα σε τελικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπου οι θέσεις και κατ’ επέκταση οι πιθανότητες είναι περισσότερες.
Και η αποτυχία δεν έχει να κάνει τόσο με την αδυναμία να τερματίσουμε στην πρώτη θέση του ομίλου μας, αλλά από το γεγονός πως δεν διεκδικήσαμε με ουσιαστικές και όχι απλά μαθηματικές ελπίδες τη διάκριση αυτή. Πολύ περισσότερο, από το κατάντημα, του άμεσου κινδύνου, να… αναδειχθούμε ως η χειρότερη τρίτη ομάδα των τεσσάρων ομίλων και να υποβιβαστούμε στην τελευταία κατηγορία δυναμικότητας. Ακόμη και αυτοί που υποστηρίζουν πως οι πιθανότητες μας αυξάνονται αν ανταγωνιστούμε ομάδες της τέταρτης κατηγορίας, θα πρέπει να γνωρίζουν πως χωρίς ουσιαστική βελτίωση, σε σχέση με την τωρινή αγωνιστική μας εικόνα, ο στόχος πολύ πιθανό (ξανά) να μην επιτευχθεί.
Το γεγονός πως σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο λίγο – πολύ παρουσιάσαμε ότι και σε προηγούμενες παρουσίες σε προκριματικές διοργανώσεις, είναι ίσως το πιο αρνητικό, από τη στιγμή που ανταγωνιστήκαμε χώρες περίπου της ίδιας δυναμικότητας. Γίνεται αρκετή συζήτηση για βαθμούς και θετικά αποτελέσματα που χάθηκαν στα τελευταία λεπτά, την ίδια ώρα όμως, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε πως πήραμε και βαθμούς από παιγνίδια που δεν υπερτερήσαμε του αντιπάλου… Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, αρκεί τους… άγραφους του νόμους να μην τους ερμηνεύεις πάντα στη δική σου γλώσσα…
Ούτε η δικαιολογία που προβάλλεται τις τελευταίες ώρες, κυρίως από αξιωματούχους της ΚΟΠ, για χώρες με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό και διακρίσεις στο (μακρινό) παρελθόν, μπορεί να δικαιολογήσει τον τελικό απολογισμό της εθνικής μας. Εκτός και αν θα πρέπει να προκύψει η παραδοχή, εκ μέρους μας, πως είμαστε ομάδα τέταρτης κατηγορίας δυναμικότητας και κακώς συμπεριλήφθηκε η εθνική μας στην πιο πάνω κατηγορία. Και αν κάτι θα πρέπει να μας προβληματίσει, μετά τους αγώνες στη διοργάνωση αυτή, ήταν η διαπίστωση πως δεν μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσα ομάδες επιπέδου, Νορβηγίας, Σλοβενίας και Βουλγαρίας, προκειμένου να αποδείξουμε βήματα προόδου.
Γι’ αυτό και ο τελικός απολογισμός ισοδυναμεί με αποτυχία και δεν αλλάζει αυτό από το καλό οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια, όπως υπερβολικά προβάλλεται τις τελευταίες μέρες, ούτε από την παρουσία κάποιων νέων ποδοσφαιριστών στην ομάδα. Καλά όλα αυτά, αναγκαία επίσης, τα ξανακούσαμε όμως.
Αποτελέσματα χρειάζεται να δούμε…
ΥΓ. Χωρίς πρόθεση αμφισβήτησης της προσπάθειας των παικτών, αν αποδεχθούμε την περηφάνια του κυρίου Σιμόν, για τον απολογισμό της πορείας αυτής, στην ουσία αποδεχόμαστε επίσης πως κάτι περισσότερο δύσκολα μπορούμε να πετύχουμε.
