Ανδρέας Βιολάρης
Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία. Είκοσι πέντε χρόνια μετά τους δύο χαμένους τίτλους μέσα σε μία εβδομάδα, οι φίλοι του Απόλλωνα βρέθηκαν στο ίδιο έργο θεατές. Είδαν την ομάδα τους να πραγματοποιεί μια εξαιρετική σεζόν, να δίνει πάρα πολλά στο γήπεδο και στο τέλος να μένει με άδεια χέρια, χάνοντας και πάλι πρωτάθλημα και κύπελλο μέσα σε ένα διάστημα μερικών ημερών.
Το σφύριγμα της λήξης του χθεσινού τελικού σήμανε απλά το τέλος της σεζόν και όχι το τέλος του κόσμου. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα καταλαγιάσει η σκόνη της απογοήτευσης και της κατήφειας και στον Απόλλωνα θα έρθουν αντιμέτωποι με την επόμενη μέρα. Είναι κρίσιμης σημασίας για το παρόν και το μέλλον του συλλόγου να υπάρξει σωστή διαχείριση της αποτυχίας (κακά τα ψέματα, όσα καλά και θετικά έχει αυτή η ομάδα, το ότι φλέρταρε με το νταμπλ και στο τέλος δεν πήρε τίποτα είναι μια αποτυχία). Διοίκηση και τεχνική ηγεσία έχουν υποχρέωση να προσεγγίσουν με ψυχραιμία την επόμενη μερα, να πάρουν τις σωστές αποφάσεις και να επιστρέψουν δριμύτεροι με στόχο να κάνουν αυτό που δεν πέτυχαν φέτος.
Όπως είχε γίνει δηλαδή και το καλοκαίρι του 1993. Και τότε, όπως και φέτος, η ομάδα έχασε κύπελλο και πρωτάθλημα μέσα σε μία εβδομάδα. Σαφώς και υπήρχε και τότε τεράστια απογοήτευση και θυμός. Δεν τα έβαψαν, όμως, μαύρα. Η διοίκηση, ο προπονητής, οι ίδιοι οι παίκτες ήξεραν πως είχαν ένα εξαιρετικό σύνολο και πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει ο επόμενος Ίτυλος πρωταθλήματος. Και ένα χρόνο αργότερα πανηγύριζαν την κατάκτηση του 2ου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου.
Επιστρέφουμε στο σήμερα. Πίσω από τη σκόνη υπάρχει μια πολύ καλή ομάδα, ένας πολύ καλός προπονητής (ο κορυφαίος των δύο τελευταίων σεζόν), μια σταθερή διοίκηση που ξέρει τι κάνει, μια οργανωμένη και υγιής κατάσταση, ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο, στα σκαριά βρίσκεται το νέο γήπεδο της Λεμεσού και φυσικά υπάρχον οι χιλιάδες φίλοι του Απόλλωνα, οι οποίοι οφείλουν να παραμείνουν στο πλευρό της ομάδας. Κατά την άποψή μου, τα όσα περιγράφουμε πιο πάνω είναι ακόμα πιο σημαντικά ακόμα και από αυτή την επιτυχία (που δεν ήρθε). Σαφώς και η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελούσε το μεγάλο στόχο και τον διακαή πόθο της διοίκησης Νίκου Κίρζη.
Το 2006 είδαμε τον Απόλλωνα να στέφεται πρωταθλητής, όπως αποδείχθηκε όμως ήταν μια ομάδα και μια σεζόν πυροτέχνημα. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε τερματίσει στην 7η θέση στο -28 από την κορυφή (!), ενώ τη σεζόν που ακολούθησε (2006/07) έμεινε 29 βαθμούς πίσω από την 1η θέση!
Προσωπικά, αν ήμουν οπαδός του Απόλλωνα και έπρεπε να επιλέξω μεταξύ μιας εφήμερης επιτυχίας, όπως έγινε το 2006, ή το χτίσιμο μιας μεγάλης ομάδας που θα πρωταγωνιστεί σε μεγάλο βάθος χρόνου, τότε δεν θα είχα το παραμικρό δίλημμα. Θα επέλεγα αυτό που συμβαίνει φέτος, πέρσι, πρόπερσι και είμαι σίγουρος και τα επόμενα χρόνια.
