Ανδρέας Βιολάρης
Είμαι εξ αυτών που πιστεύουν πως στη ζωή όταν υπάρχει δικαιολογία στη αποτυχία, το πιθανότερο είναι πως στο τέλος θα αποτύχεις. Το ίδιο ισχύει φυσικά και στο ποδόσφαιρο. Το πιο πάνω απόφθεγμα το έχω χρησιμοποιήσει ξανά σε προηγούμενές μου αρθρογραφίες για την Ομόνοια, τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν από έξι χρόνια, όταν η Ομόνοια τερμάτισε τελικά στην 4η θέση, και η τελευταία το 2016, με τον Νίκο Νταμπίζα στο πόστο του τεχνικού διευθυντή.
Και στις δύο περιπτώσεις τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα αποτέλεσαν αποτρεπτικό παράγοντα για να μπορέσουν οι υπεύθυνοι να στελεχώσουν την ομάδα με την ποιότητα και το βάθος που θα ήθελαν, ενώ στην πορεία λειτούργησε και σαν άλλοθι για τη μη επίτευξη των στόχων της Ομόνοιας.
Φέτος τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Οικονομική στενότητα δεν δεν υπάρχει και άρα ούτε και δικαιολογία στην αποτυχία. Ο Άνχελ Γκόμες πήρε ότι ζήτησε, οι ποδοσφαιριστές είναι πληρωμένοι στην ώρα του και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η ομάδα εκπέμπει οικονομική υγεία.
Στην πορεία όμως δημιουργήθηκαν νέα άλλοθι και ελαφρυντικά. Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον Οκτώβρη, κάποιοι ακόμα επικαλούνται το ότι η Ομόνοια χτίστηκε από την αρχή. Ναι, σαφώς και πρόκειται για μια νέα ομάδα η οποία χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Από την άλλη όμως, τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της προετοιμασίας το «τριφύλλι» έπρεπε να παρουσιάζει πολύ καλύτερη εικόνα και να έχει περισσότερους βαθμούς.
Το ίδιο ισχύει και για τη δικαιολογία των συνεχόμενων διακοπών στο πρωτάθλημα. Το γεγονός ότι έχουν μεσολαβήσει δύο ή τρεις εβδομάδες μεταξύ των περισσότερων αγώνων της Ομόνοιας είναι ένα ελαφρυντικό. Και πάλι όμως, δεν μπορεί να αιτιολογήσει απόλυτα τα όσα βλέπουμε από την ομάδα του Ολίβα στα τελευταία παιχνίδια. Αντί για βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι, οι πρόσφατες εμφανίσεις των «πρασίνων» αποτέλεσαν πισωγύρισμα, όπως και τα αποτελέσματα. Ούτε οι πολλοί τραυματισμοί ή η ανετοιμότητα αρκετών ποδοσφαιριστών της πρώτης γραμμής μπορεί να να αποτελέσει άλλοθι για τις τρεις σερί ήττες ή το γεγονός ότι έφτασε τα 335 λεπτά χωρίς να βρει δίχτυα.
Η βαθμολογική θηλιά άρχισε να σφίγγει και ο χρόνος πιέζει. Τίποτα από τα πιο πάνω δεν μπορεί να αποτελέσει πλέον δικαιολογία ή άλλοθι. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου άρχισε να χάνει την υπομονή της (χθες είχαμε και τις πρώτες έντονες αποδοκιμασίες από τον κόσμο) και δεν είμαι σίγουρος αν έχει τη διάθεση και την υπομονή να στηρίξει για πολύ ακόμα αυτή την προσπάθεια.
Ταυτόχρονα, εξαντλείται και η υπομονή της διοίκησης. Ο προβληματισμός του Σταύρου Παπασταύρου και των συνεργατών του είναι πιο έντονος από ποτέ και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις ή αποφάσεις. Εντός της ημέρας θα υπάρξει συνάντηση μεταξύ του προέδρου της εταιρίας και του τεχνικού διευθυντή, το αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να μας κάνει πιο σοφούς σε σχέση με το μέλλον του Χουάν Κάρλος Ολίβα στον πάγκο της Ομόνοιας.
