Σάββας Κοσιάρης
Το ενδιαφέρον που προκαλεί η τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν θα το προτάξουμε βέβαια εμείς. Το προτάσσει η ίδια η ιστορία της διοργάνωσης, τόσο μέσα από το αγωνιστικό μέγεθός της όσο και μέσα από τις παράπλευρες εκδηλώσεις που κρατούν σε εγρήγορση τον κόσμο όλο, ποδοσφαιρόφιλους και μη. Είναι μια διοργάνωση που της ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος «γιορτή του ποδοσφαίρου».
Θα αποφύγουμε να κάνουμε εκτιμήσεις για το τι περιμένουμε να δούμε σε αυτό Μουντιάλ από αγωνιστικής πλευράς. Το έχουν ήδη κάνει οι ειδικοί, εκείνοι που μετρούν τη διοργάνωση αυστηρά στις αγωνιστικές της διαστάσεις και τα συμπεράσματα των οποίων ασφαλώς και σεβόμαστε. Αν και εξακολουθούμε να επιμένουμε ότι οι τεχνικές εκτιμήσεις, όσο εμπεριστατωμένες κι αν είναι θα βρίσκονται πάντα υπό την αίρεση αυτού που τελικά θα δώσουν οι ομάδες και οι διεθνείς στο γήπεδο. Η πιθανότητα άλλωστε της ανατροπής των αρχικών εκτιμήσεων και προγνωστικών, μπορεί να αφαιρεί από την εγκυρότητα των αναλυτών, προσθέτει όμως στην εγκυρότητα του αθλήματος! Ένα παιχνίδι δηλαδή, στο οποίο κερδίζει όχι η ομάδα που θέλουν τα προγνωστικά αλλά αυτή που το θέλουν περισσότερο οι ποδοσφαιριστές της με την αγωνιστική συμπεριφορά τους στο γήπεδο στη δεδομένη στιγμή.
Μπορούμε όμως να κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις οι οποίες θεωρούμε ότι έχουν τη σημασία τους στους υπολογισμούς για το τι αναμένουμε να δούμε. Θα πρέπει για παράδειγμα να λάβουμε υπόψη μας ότι πολλοί διεθνείς έχουν πάει στο Μουντιάλ φορτωμένοι με την κόπωση των πολλών παράλληλων υποχρεώσεων με τους συλλόγους τους και με τις Εθνικές ομάδες. Υποχρεώσεις που έχουν αυξηθεί σημαντικά τόσο στις διοργανώσεις κάθε χώρας όσο και στον τρόπο διεξαγωγής των διεθνών διασυλλογικών πρωταθλημάτων.
Όσο επαγγελματίες λοιπόν κι αν είναι οι ποδοσφαιριστές, όσο καλά κι αν αθλούνται δεν μετατρέπονται σε μηχανές (που και αυτές ακόμη δείχνουν με την υπερχρήση, σημάδια «κόπωσης»). Κι αν ακόμη τους πιστώσουμε στον απόλυτο βαθμό με την αγάπη για τη φανέλα της χώρας τους, πάλι δε θα μπορέσουν να μείνουν ανεπηρέαστοι από την κόπωση αλλά ούτε και από το βάρος των μεγάλων συμβολαίων με τους συλλόγους τους.
Είναι και μια άλλη παράμετρος η οποία προέρχεται από τη σύγκριση παλαιότερων Μουντιάλ με τα πιο σύγχρονα. Κάποτε οι κορυφαίες αυτές διοργανώσεις (Μουντιάλ και ηπειρωτικά πρωταθλήματα χωρών) λειτουργούσαν και σαν ένα μεγάλο παζάρι. Πήγαιναν εκεί οι ποδοσφαιριστές, επιδείκνυαν την αγωνιστική τους πραμάτεια και έμπαιναν στις πλούσιες αγορές! Σήμερα αυτό το κίνητρο εκλείπει σε πολύ μεγάλο βαθμό, αφού στην εποχή της ολοκληρωτικής ενημέρωσης και πληροφόρησης, οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν ανάγκη αυτές τις διοργανώσεις για να κοινοποιήσουν την παρουσία και δυνατότητές τους.
Αν πάμε στα παλιά Μουντιάλ, θα βρούμε ότι το κάθε ένα από αυτά αναδείκνυε μεγάλους άσσους οι οποίοι, λόγω της ισχνότητας των μέσων προβολής τότε, ήταν άγνωστοι (ή σχεδόν άγνωστοι). Παίκτες όπως ο Ροζέ Μιλά, ο Μάριο Κέμπες, ο Σαλβατόρε Σκιλλάτσι, ο Τόμας Μπρολίν και αρκετοί άλλοι, «γεννήθηκαν» στα Μουντιάλ και τα αντίστοιχα Μουντιάλ ταυτίστηκαν μαζί τους. Εκεί τους γνώρισε και τους αγάπησε ο κόσμος. Πήγαν άγνωστοι κι έφυγαν διάσημοι και περιζήτητοι! Σήμερα οι πλείστοι που πάνε στο Μουντιάλ είναι προβεβλημένοι γνωστοί άσσοι, γεγονός που περιορίζει αισθητά την προσδοκία «γέννησης» ενός νέου μεγάλου άσσου. Κι αυτή τη σύγκριση μπορούν ευκολότερα να την μετρήσουν όσοι πρόλαβαν να ζήσουν και την προηγούμενη εποχή των Μουντιάλ.
