Σάββας Κοσιάρης
Στις οκτώ Απριλίου 2010 και με αφορμή μια από τις γνωστές συζητήσεις παγκόσμια για το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, Μέσι ή Μαραντόνα, είχα γράψει επί λέξει τα εξής:
«Προσωπικά, δεν μας απασχολεί το θέμα στη βάση των αγωνιστικών δεδομένων μόνο. Με τα δικά μας κριτήρια, ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντι στο Μέσσι εξ αιτίας της συνολικής συμπεριφοράς του μέσα και έξω από τα γήπεδα. Οι αγωνιστικές ικανότητες δεν θα πρέπει από μόνες τους να αναδεικνύουν ή να καθορίζουν ένα αθλητή σαν τον καλύτερο. Σημαντικό κριτήριο θα πρέπει να είναι και το ήθος του αθλητή. Εκείνη η συμπεριφορά που θα τον αναδείξει όχι απλά σαν τον καλύτερο στην προσπάθεια αλλά και σαν πρότυπο αθλητή και ανθρώπου. Η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν ανάγκη από τέτοια πρότυπα με δοσμένη την επιρροή που ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, ασκεί. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, όσο μεγάλος ποδοσφαιριστής κι αν υπήρξε δεν κατάφερε ποτέ να είναι το σωστό πρότυπο…».
Οκτώ χρόνια από τότε, ο Ντιέγκο Μαραντόνα φρόντισε πάλι να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις μας, με εκείνη την χειρονομία που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες και μέσω αυτών, εκατομμύρια μάτια. Χειρονομία που ομολογεί, τουλάχιστον, απουσία σεβασμού στο άθλημα, απουσία στους αντιπάλους της Αργεντινής (μιας ολόκληρης χώρας δηλαδή), απουσία σεβασμού στον καθένα θεατή και τηλεθεατή άνθρωπο.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα υπήρξε στα γήπεδα ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Σπουδαίος και ολοκληρωμένος αθλητής όμως, δεν υπήρξε ποτέ και ούτε η ιστορία μπορεί να τον καταγράφει ως τέτοιο. Πολύ περισσότερο με τα τωρινά καμώματά του, τα οποία δεν συμβαδίζουν με την ωριμότητα που θα έπρεπε ήδη, να του έχει δώσει ο χρόνος, δεν συμβαδίζουν με τον προβεβλημένο ρόλο που θέλουν να του δώσουν τα διεθνή ποδοσφαιρικά σώματα, δεν συμβαδίζουν με αυτά που θέλουμε, ή τουλάχιστον λέμε ότι θέλουμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας στα γήπεδα. Αρχές και αξίες που να διαμορφώνουν μαζί με το ταλέντο και τον χαρακτήρα.
Τα διεθνή ποδοσφαιρικά σώματα, συχνά πυκνά μας υποδεικνύουν ότι πρέπει να σεβόμαστε προτάσσοντας τη λέξη «Respect». Αλλά ο σεβασμός δεν είναι απλά μια λέξη… Είναι σύνολο συμπεριφορών, είναι η έκφραση της ζωής του καθενός στην κάθε στιγμή. Χωρίς άλλοθι, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς εκπτώσεις… Συνεπώς και στην πρόσφατη χειρονομία του Μαραντόνα δεν μπορούμε δώσουμε το ελαφρυντικό του «ξεσπάσματος της στιγμής» λόγω της εξέλιξης του παιχνιδιού. Ούτε και το άλλοθι της ποδοσφαιρικής του ιστορίας και αναγνώρισης. Αναγνώριση που ακριβώς, επέβαλλε και επιβάλλει μια άλλη συμπεριφορά.
Με αυτά τα δεδομένα θα επαναλάβουμε την άποψή μας ότι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα υπήρξε ένας μεγάλος παίκτης, όχι όμως και μεγάλος αθλητής…
