Η πρόσληψη του Σίλας μαρτυρά από μόνη της την πρόθεση, αν μη τι άλλο, της ΑΕΛ να ξεκινήσει τη χρονιά που έρχεται χτίζοντας σε νέα βάση. Αλλιώς δεν θα επέλεγε έναν προπονητή με κασέ σαν το δικό του και δύσκολα θα τον έπειθε να αναλάβει αν δεν ήταν διατεθειμένη να ικανοποιήσει τα «θέλω» του για τη στελέχωση τόσο του προπονητικού επιτελείου, όσο και του ρόστερ.
Η σεζόν που ολοκληρώθηκε έχει καταδείξει την ανάγκη για σημαντική ενίσχυση προκειμένου να ανταγωνιστεί τις υπόλοιπες ομάδες που φιλοδοξούν να πάρουν ένα τίτλο ή τουλάχιστον εισιτήριο για την Ευρώπη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την (ως είθισται με το αζημίωτο) αποχώρηση παικτών που έχουν συμβόλαιο και για του χρόνου, αν όχι και για παραπέρα.
Από τα συμβόλαια που λήγουν ελευθερώνονται μόλις δύο θέσεις στη 15άδα των ξένων/κοινοτικών, αυτές των Ριέρα και Έουλερ. Αυτομάτως, λοιπόν, προκύπτει ανάγκη για απόκτηση ενός μέσου με δημιουργικές αρετές κι ενός εξτρέμ.
Απ’ εκεί και πέρα, βάσει του τι είδαμε φέτος, χρειάζεται στα σίγουρα αναβάθμιση στο αριστερό άκρο και το κέντρο της άμυνας και τουλάχιστον μια ακόμα αξιόπιστη και συνεπή επιλογή για τα φτερά της επίθεσης. Παίκτες για όλες τις γραμμές με λίγα λόγια. Και μιλώντας πάντοτε για τα απολύτως απαραίτητα, δίχως πολυτέλειες του τύπου έναν ακόμα στόπερ, επιθετικογενή χαφ κι εξτρέμ, στράικερ διαφορετικού στιλ αλλά εξίσου αποτελεσματικό με τον Τσέποβιτς, καλύτερο αναπληρωματικό τερματοφύλακα ή εναλλακτικό αριστερό μπακ.
Αν δεν εντοπιστεί κάνα διαμαντάκι γεννηθέν από το 2000 και μετά ή κάποιος Κύπριος, οι προσθήκες που εμπίπτουν τουλάχιστον στην πρώτη κατηγορία (αυτή των απαραίτητων), συν όσες άλλες προκύψουν, θα γίνουν σε συνάρτηση με τις αποδεσμεύσεις που απαιτούνται προκειμένου να αδειάσει χώρος στον κατάλογο Α.
Ελλείψει ευρωπαϊκών υποχρεώσεων δεν συντρέχει λόγος βιασύνης, όμως όπως και να ‘χει οι μέρες που έρχονται αναμένεται να φέρουν εξελίξεις και στα δύο μέτωπα.
