Πέτρος Παπαγιώργης
Το προχθεσινό θλιβερό και παρά λίγο τραγικό περιστατικό με το ρίξιμο φωτοβολίδας στο στάδιο «Αμμόχωστος» στο ματς Νέα Σαλαμίνα –ΑΠΟΕΛ από έναν άθλιο που είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό του ποδοσφαιριστή της Νέας Σαλαμίνας Γιώργου Παπαγεωργίου – όπως πάμε όμως τα χειρότερα δεν είναι μακριά- ήλθε να επιβεβαιώσει εμφαντικά για άλλη μια φορά ότι το τέρας της βίας είναι εδώ.
Η αποχή των οργανωμένων οπαδών και εν μέρει η πανδημία το κράτησαν σε κατάσταση αδρανοποίησης για κάποιο χρονικό διάστημα , ωστόσο η ζωή αποδεικνύει δυστυχώς ότι τίποτα απολύτως δεν άλλαξε.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό, αλλά με αιτία τη βία στον αθλητισμό, έχω την εξής απορία: Τι προσφέρουν στο ποδόσφαιρο μας οι οργανωμένοι σύνδεσμοι φιλάθλων με τη μορφή που λειτουργούν; Επειδή ποτέ μου δεν κατάλαβα την προσφορά τους, θα ήθελα μια απάντηση.
Πέραν του ρόλου των συνδέσμων. Όλοι ξέρουμε ότι το πρόβλημα της βίας στον αθλητισμό που περιλαμβάνει και τους συνδέσμους φιλάθλων, δεν είναι αμιγώς αθλητικό.
Είναι πολύ πλατύτερο και αφορά σε σημαντικό βαθμό τις ιδιαιτερότητες της Κυπριακής κοινωνίας. Αυτοί οι αποπροσανατολισμένοι, (για να μη γράψω κάτι χειρότερο), νεαροί επαναστάτες -χωρίς αιτία- εκτονώνονται ασκούντες βία, ξέροντας πολύ καλά ότι ζουν σε μια κοινωνία όπου η έκνομη δράση δεν επιφέρει συνέπειες.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, ( ανεξαρτήτως του ποιος είναι στην εξουσία), από την ίδρυση της μέχρι σήμερα, λειτουργεί με τρόπο που θυμίζει καφενείο. Τα παραδείγματα περί του γεγονότος είναι αναρίθμητα. Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση της ιστορίας του τόπου από το 1960 και μετά, μόνο λύπη νοιώθουν για αυτά που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν.
