Πέτρος Παπαγιώργης
Η Ομόνοια είχε όλον το χρόνο μπροστά της για τις μετεγγραφές Ιανουαρίου (δεν πάω πιο πίσω για να μην κουράσω).
Η ομάδα που ήταν επιφορτισμένη με το καθήκον της ενίσχυσης είχε όλο το χρόνο για να δουλέψει και να προετοιμαστεί για τις μετεγγραφές που «φώναζαν» εδώ και καιρό πως είναι απαραίτητες για να αντέξει στον «μαραθώνιο». Ηξερε ακόμη ότι ο καλύτερος και πιο παραγωγικός ποδοσφαιριστής της ομάδας ο Γουίλι Σεμέδο θα έβγαινε off για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα μέσα στον Ιανουάριο.
Όμως η ομάδα που είναι επιφορτισμένη με την ενίσχυση, σφύριζε αδιάφορα, ο δε επί κεφαλής Γέσπερ Γιάνσον μας έλεγε ότι η Ομόνοια δεν είναι απελπισμένη (desperate) για μετεγγραφές και ότι ο Σωφρόνης Αυγουστή, που αποχώρησε για να έλθει ο Τσέτιλ Ρέιχνταλ για να βελτιώσει τα πράγματα, (μέχρι στιγμής γίνεται ακριβώς το αντίθετο), δυσκολευόταν σε κάθε ματς να διαλέξει τους πρώτους έντεκα γιατί το υλικό είναι υπερπλήρες! Μας μιλούσε και για μακροπρόθεσμα πλάνα. Και για πρωτάθλημα.
Όμως η αλήθεια είναι ότι στη ζωή έρχεται μετά η πραγματικότητα και αν έχεις πάρει λάθος δρόμο, το πληρώνεις. Για το λάθος δρόμο που πήρες και παρέσυρες και την ομάδα μαζί σου, θα σου κουνήσει κανείς το δάκτυλο; Υποβάλλοντας την ερώτηση,δεν αναφέρομαι μόνο στο Σουηδό.
«Έρχεται βροχή ...έρχεται μπόρα», όπως λέει και ο Νιόνιος, εν΄ω στην περίπτωση μας φαίνεται ότι δεν ισχύει το ...μπόρα είναι θα περάσει.Τα λάθη πληρώνονται και δεν διορθώνονται. Η εικόνα που είδαμε χθες στη Λάρνακα, αυτό λέει. Κρίμα για αυτήν την ομάδα. Κρίμα και άδικο για αυτόν τον κόσμο. Που ενώ δίνει όλο του το είναι, δεν παίρνει αυτό που του αξίζει.
